Je zou haar werk kunnen omschrijven als een verhaal over vrouwelijkheid, zacht en melancholisch. Net als in een hologram vallen we in een subliminaal en poëtisch labyrint. Ambiguïteiten spelen zich af in een complexe wereld waar ze haar demonen bestrijdt. Niets is volkomen sereen in het doek van Françoise.
Verborgen strepen van kleuren en druppels onthullen een breuk met de continuïteit van de droom of het afgebroken verhaal. Een figuur wordt gevolgd door haar dubbelganger, een groene vrouw poseert en staart achterdochtig of nieuwsgierig naar een groep die daar staat, niets doet, wacht of mediteert tot ze als vrouwen verdwijnen om de androgyne aard van ons wezen te symboliseren.
Uitgaande van duidelijk vrouwelijke onderwerpen, beginnen we intieme echo's van het onderbewustzijn te begrijpen. Vogels of andere dieren verliezen hun geslacht en belichamen symbolen uit de mythologie of verhalen die in het collectieve onbewuste zijn gegoten. Het bepalen van het centrale thema van een werk is een multidimensionale uitdaging. Schoonheid voedt haar universum, niet alleen schoonheid voor de ogen maar ook en vooral schoonheid voor de ziel. De kunstenaar biedt ons een unieke, unieke adempauze in de contrasterende kunstomgeving van vandaag.
Françoise de Felice gebruikt bladgoud in haar werk en aquarelleert ook. Ze creëert haar eigen mythologie. De vrouwen die ze naar buiten brengt, komen uit het verleden en laten ons door de tijd reizen. Haar werk legt verbanden met verschillende culturele referenties, zoals rozen uit Tiepolo, de lichten van Vermeer, gezichten uit de Renaissance en de laatste tijd oude zwart-wit gekleurde foto's.