"Ik ben in 1977 geboren in Utena, een klein provinciestadje in Litouwen. Ik had het geluk om in een gezin te komen dat alle soorten kunst op prijs stelde: muziek, literatuur, fotografie, houten beeldhouwwerk, tekenen. Mijn ouders moedigden me aan om van alles te doen – ze betaalden mijn culturele opvoeding zonder in hun eigen behoeften te voorzien. Ik ging naar de muziekschool toen ik 6 was en studeerde af toen ik 16 was. Pianospelen is nog steeds iets waar ik heel veel van hou. Ik heb het echter nooit als mijn favoriete bezigheid gevoeld. Ik heb ook nooit aan beeldhouwkunst gedacht, omdat ik nooit geloofde dat ik in staat was om te beeldhouwen. Het was iets heiligs. Iets bestemd voor anderen. Zo was ik aan het tekenen. Ik hield van tekenen. In die tijd waren er in Litouwen twee soorten scholen voor kinderen: die voor muziek en die voor beeldende kunst. Deze scholen moesten de kinderen voorbereiden op het beroepsonderwijs. Dat betekent dat ik op mijn 18e kon kiezen om te studeren aan een conservatorium, maar er waren absoluut geen kansen voor mij om naar een zeer goede school voor Schone Kunsten in Vilnius te gaan... Dus koos ik talen aan de universiteit van Vilnius.
Ik herinner me dat ik eens een doos olieverf van mijn vader tegenkwam. Ik kon thuis geen enkel penseel vinden en ik kon niet wachten om het te proberen, dus begon ik met mijn eigen vingers te schilderen. Het was een portret en het staat er nog steeds, bij mijn ouders, ergens verstopt... Ik werd op dit moment verliefd op kleuren. Meer dan dat, ik werd verliefd op de verbeelding!
Ik hield ook van fotografie. Mijn broer liet me de magie van zwart-witfotografie zien. Ik bewaar prachtige herinneringen aan talloze slapeloze nachten in mijn kamer, omringd door honderden foto's, ademhalende met fixeer verzadigde lucht...
Waarom beeldhouwkunst? Geen idee. Alsof het er altijd was, wachtend om zich te openbaren of te verschijnen wanneer ik er klaar voor ben. Als kind vond ik ooit een stuk klei in de tuin. Ik had geen idee wat het was. Ik nam het gewoon in mijn handen en realiseerde me dat het magie was. Ik herinner me dat het me streelde. Ik realiseerde me dat ik ermee kon doen wat ik wilde, ik was er zeker van dat het me zou gehoorzamen. Ik wist dat het zou gebeuren. Ik deed er iets mee maar toen droogde de klei en brak in stukken.
Er was nog een moment waarop ik een stuk hout en het gereedschap van mijn opa vond en begon met het beeldhouwen van een boot... Mijn opa wilde niet de verantwoordelijkheid op zich nemen dat ik gewond raakte, dus verborg hij al zijn gereedschap...
Op het gebied van beeldhouwkunst had ik het geluk om in Litouwen te zijn geboren - er zijn daar overal zoveel sculpturen. In hout, in steen, in brons. Ik herinner me dat ik ze urenlang heb geobserveerd. Ik had niet de mogelijkheid om mezelf te beeldhouwen, maar ik leerde zoveel door ernaar te kijken, naar ze te kijken, ze te observeren. Ik ga nog steeds graag naar Litouwen om daar steeds weer nieuwe sculpturen te ontdekken...
Na mijn studies aan de universiteit van Vilnius kwam ik in Frankrijk aan om te ontdekken dat mijn bachelordiploma talen daar niet geldig was... Vreemd genoeg ontmoette ik meteen een leraar van de School voor Toegepaste Kunst van Rouen die me voorstelde om haar cursussen te volgen. Ik aarzelde niet. Dit was het begin van het meest opwindende verhaal."
